Exact dertig jaar geleden overleed de Hongaarse psychoanalyticus Imre Hermann (1889-1984).

Deze clinicus met een vorming in de experimentele psychologie kwam met de psychoanalyse in contact via Sándor Ferenczi. Hermann viel echter ook bij Sigmund Freud in de gratie. ‘Onze filosoof’, zoals Freud Hermann noemde, zou zich al snel ontwikkelen tot één van de meest veelzijdige analytici van de Hongaarse school. Na Ferenczi’s overlijden kwam Hermann in Freuds vizier als de gedoodverfde leidsman van de groep in Budapest. Lokale institutionele spanningen en niet in het minst de wereldgeschiedenis zouden er echter anders over beslissen. In tegenstelling tot bekende Hongaarse generatiegenoten, zoals Michael en Alice Balint en Géza Róheim, weigerde Hermann halsstarrig Budapest te verlaten. Dit is wellicht één van de redenen waarom hij haast zijn hele leven in de schaduw van Ferenczi is blijven staan.

Hermann schreef een origineel en veelzijdig oeuvre bij elkaar. Ook in penibele omstandigheden bleef hij een theoretisch genie combineren met een doorgedreven klinische toewijding. Deze studiedag beoogt een bescheiden inleiding te bieden tot het werk van Hermann. Zijn nalatenschap wordt daarbij in de ruimere context van de Hongaarse school geplaatst. Onbetwiste hoofdrolspeler in Budapest is Ferenczi, die later onder meer via de Britse psychoanalyse zijn invloed heeft laten gelden en die de laatste jaren opnieuw aan populariteit wint. Naast de vraag naar de eigenheid van Hermanns denken, stelt deze studiedag ook de bredere vraag naar de specificiteit van het Hongaarse denken voor de psychoanalytische theorie en praxis. Wat is de impact van de Hongaarse ‘connectie’ vandaag? En: wat kan de freudiaans-lacaniaanse psychoanalyse leren van Hermann en diens collega’s?