Is een subject in de adolescentie fundamenteel
verschillend van een ander subject? Is de
adolescent een ander subject dan wat hij ervoor was
of erna zal zijn?

De laatste is een vraag waarmee de adolescent ook zelf worstelt. Het is in die overgangsperiode de subjectiviteit en/of identiteit zelf die de beproeving vormt. Zijn lichaam ondergaat immers zulke drastische en tot dan ongekende veranderingen dat de adolescent nieuwe psychische oplossingen moet zoeken.

Dat dit een particuliere oplossing zal zijn die niet zomaar voor het grijpen ligt en tijd vraagt, hoeft geen betoog. De adolescent wordt soms hard geconfronteerd met hoe gebrekkig het antwoord van de taal op lichamelijke vragen is. Het maakt hem moeilijk begrijpbaar voor zichzelf, en voor ons. Als hij het al zou willen, laat staan dat hij het kan: ons iets vertellen over zijn eigen adolescentie in actu. Maar misschien vertelt hij ons in zijn problemen des te meer over onszelf? Voor wie wil luisteren, toont hij ons, in zijn grondig aftasten
ervan, de grenzen van de opvoeding die hij krijgt. In zijn gedrag ondervraagt hij het verlangen van waaruit die opvoedingsideeën vorm kregen. In zijn falen wijst hij op de plekken waar de volwassene toegiften deed in plaats van zijn verlangen te volgen. In zijn crisissen spreekt hij over de limieten aan ons analytisch weten.

Hebben wij wat dat betreft de adolescent iets meer te bieden dan de tijd te laten passeren? Zeker niet zijn adolescentiecrisis als pathologie op zich te beschouwen. Maar misschien zijn er pathologieën die eigen zijn aan deze periode, die specifieker zijn
de talige parasiet waaraan andere subjecten lijden? De sprekers zullen daarover hun visie brengen en vooral tonen hoe ze in hun praktijk met
adolescenten hoe dan ook creatief omspringen met wat zich aandient.