Het is bijzonder frappant te constateren hoe gemakkelijk men het woord eetstoornis in de mond neemt, wanneer men het heeft over anorexie – alsof de hele moeilijkheid waarmee een anorectisch subject worstelt te reduceren is tot die ene vraag, eten of niet eten? Het lijkt ons een schromelijke miskenning van wat de werkelijke inzet is voor het anorectisch subject, miskenning met potentieel desastreuze gevolgen.

De hele kwestie van het eten is immers op een bijzonder intense wijze vervlochten met de verhouding tot de ander, en in het bijzonder de manier waarop liefde en verlangen daar al dan niet hun plaats kregen. In zijn seminarie La relation d’objet zal Lacan dan ook insisteren op een subtiel accentverschil: het gaat bij de anorexie niet zozeer om een niet eten, maar wel om een niets eten. Het niets is daarbij een symbolisch element dat een cruciale rol speelt in wat er gebeurt tussen subject en ander: men kan ermee testen in hoeverre de liefde verder gaat dan een vorm van behoefte-bevrediging, in hoeverre er plaats is voor een eigen verlangen ten aanzien van de afhankelijk-heid van de ander, en dergelijke meer.
Tegelijk is het evenzeer essentieel om het anorectisch subject niet opnieuw op te sluiten in de een of andere boutade. Hoe kan men telkens opnieuw luisteren naar wat een particulier subject te zeggen heeft over de zoektocht met liefde en verlangen, de worsteling met het eigen genot en het lichaam, over de moeilijkheid voor een mens om zich een eigen plek te verwerven, …?
De sprekers op de studiedag willen dan ook getuigen van deze subjectieve verscheidenheid in de zoektocht van het anorectisch subject.